Dying is an art?! Pix-Virginia Wolf, the famous English novelist committed suicide in 1941,March 28 |
സൈദ്ധാന്തികതലത്തില് സെമറ്റിക്മതങ്ങള് പൊതുവില് ആത്മഹത്യയെ മതവിരുദ്ധമായി പരിഗണിക്കുന്നുണ്ട്. ആത്മഹത്യയ്ക്ക് പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് ജൂതമതമനുസരിച്ച് തെറ്റാണ്(Leviticus 19:14). എങ്കിലും ചില കൊടുംപാപങ്ങള് (cardinal sins)ചെയ്യുന്നത് ഒഴിവാക്കാനായി മതപരമായ അനിവാര്യത എന്ന നിലയില് ആത്മഹത്യയാകാം(acceptable alternative if the alternative is the commission of certain cardinal sins). അതായത് മതത്തിന് വേണ്ടി ആത്മഹത്യയാവാം- പക്ഷെ മറ്റു കാരണങ്ങള് ആധാരമാക്കിയുള്ള സ്വയംഹത്യ സ്വീകാര്യമല്ല. ആത്മഹത്യ 'ദുര്മരണ'മാണ്. ജൂത സെമിത്തേരിയില് ആത്മഹത്യചെയ്യുന്നവരെ വേറിട്ടാണ് സംസ്ക്കരിക്കുക. മതപരമായ വിലാപചടങ്ങുകളും അത്തരക്കാര്ക്ക് നിഷേധിക്കപ്പെടും. പക്ഷെ പ്രായോഗികതലത്തില് ജൂതമതം ആത്മഹത്യകളോട് ഉദാരമായ സമീപനമാണ് സ്വീകരിക്കുന്നത്. ആത്മഹത്യവേളയില് മരിച്ചയാളുടെ മാനസികനില തകരാറിലായിരുന്നുവെന്നോ മരിക്കുന്നതിന് തൊട്ടുമുമ്പ് അയാള് തന്റെ കൊടിയ തെറ്റില് പശ്ചാത്തപിച്ചിട്ടുണ്ടാകാമെന്നോ വാദിച്ച് സാധാരണ സംസ്ക്കാരംതന്നെ 'ദുര്മരണ'ങ്ങള്ക്കും അനുവദിക്കുക പതിവാണ്.
മറ്റ് പോംവഴി ഇല്ലാതെ വരുമ്പോള് ആത്മഹത്യ മാത്രമാണ് ശരണമെന്ന് സ്ഥാപിക്കുന്ന 'കൂട്ട ആത്മഹത്യ'കളുടെ (mass suicides) കഥകളും ജൂതചരിത്രത്തിലുണ്ട്. ഹെരോദ് രാജാവ് ബി.സി.ഇ 37-31 കാലഘട്ടത്തില് അരങ്ങേറിയ പ്രക്ഷോഭത്തെ തുടര്ന്ന് മസദ ഉപരോധിച്ചെന്ന് ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലെ റോമന് ചരിത്രകാരനായ ജോസഫസിന് എഴുതുന്നുണ്ട്. സി.ഇ.66 ല് ആദ്യ ജൂത-റോമന് യുദ്ധത്തിന്റെ തുടക്കത്തില് സിക്കാരി (Sicarii)എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഒരു തീവ്ര ജൂതവിഭാഗം റോമന് ഉപരോധം അതിജീവിച്ച് മസദ പട്ടണത്തില് നിന്ന് പുറത്തുവരികയുണ്ടായി. സി.ഇ 70 ല് രണ്ടാം ആരാധനാലയത്തിന്റെ നശീകരണത്തിന് ശേഷം കൂടുതല് ജൂതകുടുംബങ്ങള് ഉപരോധം ഭേദിച്ച് പുറത്തുവരികയും അടുത്തുള്ള ഒരു പര്വതശിഖരത്തില് അഭയം തേടുകയും ചെയ്തു. അവിടെനിന്ന് സംഘംചേര്ന്ന് അവര് റോമാക്കാര്ക്കെതിരെയുള്ള പോരാട്ടം തുടര്ന്നു.
പക്ഷെ നിരാശാജനകമായ ഫലങ്ങളാണ് തുടര്ന്നും ജൂതരെ കാത്തിരുന്നത്. റോമാക്കാര്ക്കെതിരെ ഏറെക്കാലം പിടിച്ചുനില്ക്കാനാവില്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ 960 സിക്കാരി ജൂതന്മാര് അടിമകളാകുന്നതിലും ഭേദം മരണമാണെന്ന നിലപാട് സ്വീകരിച്ചു. എ.ഡി 73 ല് അവര് പര്വതപ്രദേശത്ത് വെച്ച് അവര് കൂട്ട ആത്മഹത്യ ചെയ്യുകയായിരുന്നു. ഓരോരുത്തരും ആദ്യം തങ്ങളുടെ ഭാര്യമാരേയും കുട്ടികളേയും കൊന്നു. ശേഷം നറുക്കെടുത്ത് അവര് ഓരോരുത്തരായി പരസ്പരം വെട്ടിക്കൊന്നു. അവസാന അംഗം അവശേഷിക്കുന്നതു വരെ ഇത് തുടര്ന്നു. അവസാനത്തെ ആള് കയറില് തൂങ്ങി ആത്മഹത്യ ചെയ്തു. അചിന്ത്യമായ ആ കൃത്യം അവിശ്വനീയമായ അച്ചടക്കത്തോടെ നിര്വഹിക്കാന് അവര്ക്ക് തുണയായത് അന്ധമായ മതബോധം മാത്രമായിരുന്നു. മതലഹരിയുടെ സഹായമില്ലെങ്കില് ആയിരത്തോളം പേര്ക്ക് ഒരുമിച്ചുകൂടി മണിക്കൂറുകള് നീണ്ടുനില്ക്കുന്ന ഇതുപോലൊരു ഘോരകൃത്യം ചെയ്യാനാവുമായിരുന്നുവോ എന്ന് സംശയമാണ്.
റോമന് കത്തോലിക്കര് വലിയ പാപമായിട്ടാണ് ആത്മഹത്യയെ കാണുന്നത്. ബൈബിള് കഥയനുസരിച്ച് ആത്മഹത്യ ചെയ്ത ജൂദാസ് ശപിക്കപ്പെട്ടവനായി. സ്വയംഹത്യ മറ്റൊരാളെ കൊല്ലുന്നതിന് സമമാണെന്ന നിലപാട് പല പ്രോട്ടസ്റ്റന്റ് സഭകളും പങ്കുവെക്കുന്നുണ്ട്. അതേസമയം ആത്മഹത്യയോട് കൂടുതല് പ്രായോഗികമായ സമീപനം കൈക്കൊള്ളുന്ന ന്യൂചര്ച്ച്(The New Church)പോലുകളുള്ള സഭകളുമുണ്ട്. ഇതൊക്കെയെങ്കിലും ക്രിസ്തുമതത്തിന് ആത്മഹൂതികളുടെ ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന പല കഥകളും പറയാനുണ്ട്. 17-18 നൂറ്റാണ്ടുകളില് റഷ്യയിലെ പതിനായിരക്കണക്കിന് പഴയവിശ്വാസികളാണ്(“Old Believers')മതബോധനത്താല് പ്രചോദിതരായി സ്വയം എരിഞ്ഞടങ്ങിയത്(self-immolation). മിക്കവരും ആശ്രമങ്ങളില്വെച്ച് കൂട്ടത്തോടെ സ്വയം തീകൊളുത്തുകയായിരുന്നു. തങ്ങള് ജീവിച്ചിരുന്ന സമൂഹത്തിലെ മൂല്യരാഹിത്യം മൂലം ഈ വിശ്വാസികള് കനത്തജീവിതസമ്മര്ദ്ദം അനുഭവിച്ചു വരികയായിരുന്നുവത്രെ. അത്തരം സാഹചര്യങ്ങളില് പൈശാചികശക്തികള്ക്ക് ഉണ്ടാകാനിടയുള്ള വിജയവും സ്വന്തം വിശ്വാസമനുസരിച്ച് ജീവിതത്തില് നിന്ന് വിടവാങ്ങണമെന്ന ആഴത്തിലുള്ള മോഹവുമൊക്കെയാണ് ഇക്കൂട്ടരെ ആത്മബലിയിലേക്ക് നയിച്ചതെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു.(http://socrel.oxfordjournals.org/content/47/1/1.short)
മാതൃമതങ്ങളെപ്പോലെ തന്നെ ഇസ്ളാമും ആത്മഹത്യ കൊടിയ പാപമായി എണ്ണുന്നു. ''സ്വയം കൊല്ലരുത്; തീര്ച്ചയായും ദൈവം നിങ്ങളോട് ഏറെ കരുണയുള്ളവനാണ്''('And do not kill yourselves, surely God is most Merciful to you.'— Qur'an, Sura 4(An-Nisa)എന്ന വാചകം കുര്-ആനിലുണ്ട്. പല ഇസ്ളാമികപണ്ഡിതരും ആത്മഹത്യപോലെ തന്നെ 'ഫിദയാന് ' ആക്രമണങ്ങളും ബോംബിംഗും(suicide bombing) പാപമായി വിലയിരുത്താറുണ്ട്. ബുഖാരിയുടെ ഹദീസുകളിലും മറ്റും സ്വയംഹത്യയിലൂടെ സഹജീവികളെ കൊല്ലുന്നതിനെതിരെ പരാമര്ശങ്ങളുണ്ട്. ആത്മഹത്യചെയ്യുന്നവന് എങ്ങനെയാണോ സ്വയം നശിപ്പിച്ചത് അതേരീതിയില് നരകത്തീയില് കിടന്ന് സ്വയം പീഡിപ്പിക്കുമെന്ന് മുഹമ്മദ് പറഞ്ഞതായി അബു ഹുറൈറയെ ഉദ്ധരിച്ച് ബുഖാരി എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. വിഷം കുടിച്ചുമരിച്ചവന് നരകത്തില്ക്കിടന്ന് സദാ വിഷം കുടിക്കും, കുത്തിമരിച്ചവന് സദാ തന്നെത്താന് കുത്തിപ്പിളര്ക്കും, കഴുത്തു ഞെരിച്ച് മരിച്ചവന് നരകത്തിലും അതു തന്നെ ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കും('He who commits suicide by throttling shall keep on throttling himself in the Hell Fire (forever) and he who commits suicide by stabbing himself shall keep on stabbing himself in the Hell-Fire.'—Sahih al-Bukhari, 2:23:446).
ഹത്യയെ എന്നപോലെ സ്വയംഹത്യയേയും ഹിന്ദുമതം തള്ളുന്നത് അഹിംസ ആധാരമാക്കിയാണ്. ഹിന്ദുക്കളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ആത്മഹത്യ 'ദുര്മരണ'മാണ്. ദുര്മരണം സംഭവിച്ച ആത്മാക്കള് പ്രേതങ്ങളായി അലഞ്ഞുതിരിയും. ആത്മഹത്യ ചെയ്യാതിരുന്നെങ്കില് എത്ര കാലംകൂടി ഭൂമിയില് ജീവിച്ചിരിക്കുമായിരുന്നുവോ ആ കാലയളവിലാണ് പരേതാത്മാവ് ഇങ്ങനെ അലഞ്ഞു നടക്കുന്നത്. ഇതൊക്കെയാണെങ്കിലും ഒരാള്ക്ക് സ്വജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കാനുള്ള അര്ഹതയുണ്ടെന്ന വാദം ഹിന്ദുമതം തള്ളുന്നില്ല. മരണംവരെയുള്ള ഈ നിരാഹാരത്തിന്(fasting to death) പേര് 'പ്രായോപവേശം'(Prayopavesa) എന്നാണ്. പക്ഷെ ഈ കര്മ്മം അനുഷ്ഠിക്കുന്ന ആള്ക്ക് ജീവിതത്തില് മറ്റ് ആശകളോ അഭിലാഷങ്ങളോ(desire or ambition) ബാക്കിയുണ്ടാവാന് പാടില്ലെന്ന നിബന്ധനയുണ്ട്.
പില്ക്കാലത്ത് ബ്രിട്ടീഷ് സര്ക്കാര് നിയമംമൂലം നിരോധിച്ചെങ്കിലും 'സതി'എന്ന ആത്മഹൂതിക്കും ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ സൈദ്ധാന്തിക പിന്തുണയുണ്ടായിരുന്നു. ജൈനമതവും മരണംവരെയുള്ള നിരാഹാരം അംഗീകരിക്കുന്നുണ്ട്. മുനിമാര്ക്ക് മാത്രമായി ക്ളിപ്തപ്പെടുത്തിയ ഈ മാര്ഗ്ഗത്തിന്റെ പേര് 'സന്താര'(Santhara)എന്നാകുന്നു. അക്രമാസക്തവും രക്തരൂക്ഷിതവുമായ മറ്റു ആത്മഹത്യാ മാര്ഗ്ഗങ്ങളൊന്നും ജൈനമതം പിന്തുണയ്ക്കുന്നില്ല. അഹിംസയിലും കര്മ്മസിദ്ധാന്തത്തിലും വിശ്വസിക്കുന്ന ബൗദ്ധര് സ്വയംഹത്യയെ ജ്ഞാനോദയത്തിന്(enlightenment) തടസ്സമായി കണ്ടു. ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നവന് അന്ത്യനിമിഷത്തെ പാപചിന്ത കാരണം വീണ്ടും ജന്മമെടുക്കേണ്ടി വരും. എങ്കിലും ബുദ്ധമതം സെമറ്റിക്ക് മതങ്ങളെപ്പോലെ ആത്മഹത്യയെ കൊടിയ പാപമായി ഗണിക്കുന്നില്ലെന്ന കാര്യം എടുത്തുപറയേണ്ടതുണ്ട്.
മതചിന്തയില് നിന്ന് നാസ്തികതയിലേക്ക് വന്നാല് ചിത്രം കുറേക്കൂടി തിളക്കമാര്ന്നതാണ്. നാസ്തികത ജീവിതത്തിന്റെ പരമമായ ആഘോഷമാകുന്നു. ജീവിതത്തെ അങ്ങേയറ്റം സ്നേഹിക്കുകയും പരോമോന്നതസ്ഥാനം നല്കി അതിനെ ആദരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവനാണ് നാസ്തികന്. രണ്ടാമത് മറ്റൊരു അവസരം ഇല്ലെന്നതാണ് ജീവിതമെന്ന സമാനതകളില്ലാത്ത അത്ഭുതത്തെ ഉദാത്തമാക്കുന്നത്. പരലോകത്തും സ്വര്ഗ്ഗനരകങ്ങളിലും വിശ്വസിക്കാത്ത നാസ്തികനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ലഭ്യമായ ഓരോ നിമിഷവും അമൂല്യമാണ്. അവനെ സംബന്ധിച്ചിത്തോളം ജീവിതം കേവലമായ ഒരു തയ്യാറെടുപ്പോ കാത്തിരിപ്പോ അല്ല. ഏറ്റവും അനുപമമായ ആത്യന്തിക യാഥാര്ത്ഥ്യമാണത്. മറ്റെന്തിനെങ്കിലും വേണ്ടി കൈമാറ്റം ചെയ്യാനാവുന്ന ഒന്നല്ല ജീവിതം. അതിലും മെച്ചപ്പെട്ടത് കിട്ടാനില്ല;പകരംവെയ്ക്കാനും. മതവിശ്വാസിയെ കൊതിപ്പിക്കുന്ന സ്വര്ഗ്ഗസുഖങ്ങള് നാസ്തികന് സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അചിന്ത്യവും വികലവുമാണ്. മതം മതത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള ആത്മഹത്യയെങ്കിലും ന്യായീകരിച്ചേക്കാം. അതേസമയം ജീവിതത്തിന് എതിരെയുള്ള എല്ലാത്തരം ആക്രമണവും നാസ്തികന് പൂര്ണ്ണമായും അസ്വീകാര്യമായിരിക്കും.
പക്ഷെ ഇതൊക്കെ സൈദ്ധാന്തികമായ വിശകലനങ്ങള് മാത്രം. പ്രയോഗികതലത്തിലെത്തിയാല് ലോകമെമ്പാടും വിശ്വാസികളും അവിശ്വാസികളും ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നു. കേരളത്തിലും ആത്മഹത്യാനിരക്ക് വളരെ നിരാശാജനകമാണ്. തിരുവനന്തപുരം യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജില് പഠിക്കുന്ന ശരാശരി 3 വിദ്യാര്ത്ഥികള്(ഏറിയവരും പെണ്കുട്ടികള് )വര്ഷംതോറും ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നതായാണ് കഴിഞ്ഞ 6 വര്ഷമായുള്ള അനുഭവം. ഇതില് എല്ലാ മതവിഭാഗങ്ങളിലും പെട്ട പെണ്കുട്ടികള് ഉള്പ്പെടുന്നു. ആത്മഹത്യയുടെ വക്കിലെത്തി നില്ക്കുന്നവരില് ''എന്റെ മതം അനുശാസിക്കുന്നതുകൊണ്ടു മാത്രം ഞാന് ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നില്ല'' എന്ന തീരുമാനവുമായി പിന്മാറുന്നവര് കുറവാണ്. എങ്കിലും മതവിശ്വാസം ആത്മഹത്യാനിരക്കിനെ കുറയ്ക്കുമെന്ന വാദം ഉന്നയിക്കപ്പെടാറുണ്ട്. വേള്ഡ് ഹെല്ത്ത് ഓര്ഗനൈസേഷന്റെ ആത്മഹത്യ സംബന്ധിച്ച സ്ഥിതിവിവരക്കണക്കാണ് ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് പൊതുവെ ഉദ്ധരിക്കപ്പെടുന്നത്.
ഒരു ലക്ഷം ജനങ്ങളില് എത്രപേര് ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നു എന്നാണ് ആത്മഹത്യാനിരക്ക് എന്നതുകൊണ്ട് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. പ്രസ്തുത ലിസ്റ്റ് ഇപ്രകാരം ആത്മഹത്യാനിരക്ക് ഏറ്റവുമധികമുള്ള 12 രാജ്യങ്ങള് താഴെപ്പറയുന്നവയാണ്(ബ്രാക്കറ്റിലെ സംഖ്യകള് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. പുരുഷനിരക്കും(1)-വനിതാനിരക്കും(2)ശരാശരി നിരക്കുമാണ്(3) ക്രമത്തില് കാണിച്ചിട്ടുള്ളത്. പല രാജ്യങ്ങളിലും പുരുഷ-സ്ത്രീ അനുപാതം 1:1 അല്ലാത്തതിനാല് മൊത്തം ജനസംഖ്യയെ ആത്മഹത്യ ചെയ്തവരുടെ എണ്ണംകൊണ്ട് ഹരിച്ചാണ് ശരാശരി നിശ്ചയിച്ചിരിക്കുന്നത്. റാങ്ക് നിശ്ചയിക്കുന്ന കാര്യത്തില് പുരുഷ ആത്മഹത്യയുടെ നിരക്കുള്പ്പെടെയുള്ള ഘടകങ്ങള് പ്രത്യേകം പരിഗണിച്ചിരിക്കുന്നതായി കാണാം.
ചില രാജ്യങ്ങളുടെ കാര്യത്തില് ശരാശരി നിരക്ക് മാത്രമേ ലഭ്യമായിട്ടുള്ളു. പട്ടിക ഇപ്രകാരമാണ്: 1. ലിത്വാനിയ-54.6-11.6-31.2(2011) 2. ദക്ഷിണകൊറിയ-41.4-21.0-31.2(2010) 3. ഗയാന-39.0-26.4-26.4(2006) 4. കസാഖിസ്ഥാന്-43.0-25.6-25.6(2008) 5. ബൈലോറഷ്യ-25.3(2010) 6. ഹംഗറി-37.4-21.7-21.7(2009) 7. ജപ്പാന്-33.5-14.6-23.8(2011) 8. ലാറ്റ്വിയ-33.8-4.0-17.5(2009) 9. ചൈന- 22.23 10. സ്ളോവേനിയ-29.3, 3.0-17.2) 11. ശ്രീലങ്ക-21.6 (1996) 12. റഷ്യ-21.4(2011). (Ref-http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_suicide_rate)
ആദ്യ പന്ത്രണ്ട് സ്ഥാനക്കാരില് മിക്കതും പഴയ സോവിയറ്റ് റിപബ്ളിക്കുകളാണ്. കമ്മ്യൂണിസം വിട്ടൊഴിഞ്ഞശേഷം ആ രാജ്യങ്ങളിലുണ്ടായ കടുത്ത നിരാശാബോധവും തൊഴിലില്ലായ്മയും അരാജകത്വവും പ്രശ്നമായി തുടരുകയാണ്. ഇവിടങ്ങളില് മദ്യത്തിന്റെ ഉപഭോഗം വന്തോതില് വര്ദ്ധിച്ചു. അരക്ഷിതാവസ്ഥയും അഴിമതിയും വ്യാപകമായി. 'സോവിയറ്റ് പ്രശ്നം' എന്നു വേണമെങ്കില് ഇതിനെ വിശേഷിപ്പിക്കാം. സമാനമായ സ്ഥിതിവിശേഷം നിലനില്ക്കുന്ന സമൂഹങ്ങളില് അത് മതപരമായാലും മതേതരമായാലും സ്വയംനശീകരണ പ്രവണത വര്ദ്ധിക്കുന്നതായി കാണാം. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു വര്ഷമായി കടുത്ത സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയിലും തൊഴിലില്ലായ്മയിലും പെട്ട് ഉഴലുന്ന ഗ്രീസില് ആത്മഹത്യാനിരക്ക് നാല്പ്പതിന് അപ്പുറത്തേക്ക് കുതിക്കുകയാണ്. യൂറോപ്പില് ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ മതനിരാസപ്രവണത കാണിക്കുന്ന സമൂഹങ്ങളിലൊന്നാണ് ഗ്രീസിലുള്ളത്. ജീവിതം വഴിമുട്ടുമ്പോള് മതകഥകളും താത്ത്വിക നിലപാടുമൊന്നും വിഷയമല്ലെന്ന് സാരം. പട്ടിണിയും തൊഴിലില്ലായ്മയും ആര്ത്തിരമ്പുമ്പോള് മതം എന്ന പഴമുറംകൊണ്ട് തടുക്കാനാവുമെന്ന് ആരും പറയില്ലല്ലോ.
സോവിയറ്റ് റിപ്പബ്ളിക്കുകളില് മതം പടര്ന്നാല് അവിടെ ആത്മഹത്യാനിരക്ക് കുറയുമെന്ന വാദിക്കാനാവുമോ? തീര്ച്ചയായും വികലവും ബാലിശവുമായ ഒരു വാദമായിരിക്കുമത്. പഴ യു.എസ്.എസ്.ആറിലെ തന്നെ താരതമ്യേന മെച്ചപ്പെട്ട സാമ്പത്തിക-സാമൂഹിക ഭദ്രതയുള്ള റിപ്പബ്ളിക്കുകളില് ആത്മഹത്യനിരക്ക് കുറവാണ്. അതേസമയം മതത്തിന് ശക്തമായ വേരുകളുള്ള അരക്ഷിതറിപ്പബ്ളിക്കുകളില് ആത്മഹത്യാനിരക്കും ഉയര്ന്നു തന്നെ നില്ക്കുന്നു. 1991 വരെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്ട്ടിയുടെ നേതൃത്വത്തില് ഈ റിപ്പബ്ളിക്കുകളെല്ലാം ഒറ്റ മതരഹിതരാജ്യമായി നിലകൊണ്ടപ്പോള് ആത്മഹത്യാനിരക്ക് തീരെ കുറവായിരുന്നുവെന്നതാണ് കൗതുകകരമായ കാര്യം. ഇതില്നിന്നു നിരീശ്വരതത്വശാസ്ത്രം ആത്മഹത്യ കുറയ്ക്കുമെന്ന് എഴുതിപ്പിടിപ്പിക്കാനാകുമോ?! സോവിയറ്റ് സര്ക്കാര് ആത്മഹത്യ സംബന്ധിച്ച ശരിയായ കണക്ക് അന്താരാഷ്ട്ര ഏജന്സികള്ക്ക് നല്കിയിരുന്നില്ലെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നതാവും കുറേക്കൂടി യുക്തിസഹമെന്ന് തോന്നുന്നു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ഭരണത്തിന് കീഴില് ആത്മഹത്യ പെരുകുന്നതായി കാണിക്കാന് അവര് താല്പര്യപ്പെടില്ലല്ലോ.
മതപരമായി നോക്കിയാല് കസാഖിസ്ഥാന് ഒരു മുസ്ളീം (70.2%)ഭൂരിപക്ഷരാജ്യമാണ്. ലിസ്റ്റിലുള്ള ഗയാനയും(മതനിരാസം നാല് ശതമാനം മാത്രമെന്ന് വികിപീഡിയ) ശ്രീലങ്കയും(2008 ലെ ഗാലപ്പ് പോള് സര്വെ പ്രകാരം കേവലം ഒരു ശതമാനമാണ് ശ്രീലങ്കയിലെ മതനിരാസം) ലോകത്തെ തന്നെ ഏറ്റവും വര്ദ്ധിച്ച മതപരതയുള്ള രാജ്യങ്ങളാണ്. 1978 നവമ്പര് 18 ന് ജിം ജോണ്സ് (Jim Jones)എന്ന കുപ്രസിദ്ധ കള്ട്ട് ഗുരു തന്റെ 918 അനുയായികളുമായി സയനൈഡ് ഭക്ഷിച്ച് കൂട്ട ആത്മഹത്യ ചെയ്ത രാജ്യം കൂടിയാണ് ഗയാന. ഇന്ത്യ 10.5 എന്ന നിരക്കുമായി ഈ പട്ടികയില് 43-ാം സ്ഥാനത്താണ്. നാസ്തികതയും മതനിരാസവും പ്രബലമായ സ്വീഡന് മുപ്പതാം സ്ഥാനത്തും(12.3) ഡെന്മാര്ക്ക് (11.9) മുപ്പത്തിയഞ്ചാം സ്ഥാനത്തും നില്ക്കുമ്പോള് മുസ്ളീം ഭൂരിപക്ഷമുള്ള ബള്ഗേറിയയും കത്തോലിക്ക ഭൂരിപക്ഷമുള്ള റൊമാനിയയ്ക്കും സ്ഥാനം ഇവര്ക്കിടയിലാണ്.
പാകിസ്ഥാന്റെ(0.88) സ്ഥാനം 97 ഉം കുവൈറ്റിന്റേത്(1.8) 92 ഉം ആണ്. എന്നാല് 48, 49 സ്ഥാനങ്ങളിലുള്ള മുസ്ളീം ഭൂരിപക്ഷ രാജ്യങ്ങളായ കിര്ഗിസ്ഥാനിലും(8.9) തര്ക്ക്മെനിസ്ഥാനിലും(8.6) ആത്മഹത്യാനിരക്ക് താരതമ്യേന കൂടുതലാണ്. സാമൂഹികസംഘര്ഷം കൊണ്ട് പൊറുതിമുട്ടിയിരിക്കുന്ന, വര്ഷംതോറും നൂറുകണക്കിന് ഫിദയാന് ആക്രമണങ്ങള് നടക്കുന്ന പാകിസ്ഥാനില് ലക്ഷത്തില് ഒരാള്പോലും ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നില്ലെന്ന കണക്ക് വിചിത്രവും അവിശ്വസനീയവുമാണ്. അഫ്ഗാനിസ്ഥാനാകട്ടെ ആദ്യ നൂറില് പോലും വരുന്നില്ല! സുഭിക്ഷ മുസ്ളീംരാജ്യമായ കുവൈറ്റിലും സമാനമായ നിരക്ക് (1.8) വരുന്നതായി കാണാം.
മൂന്നാംലോകത്തെ മിക്ക ഇസ്ളാമികരാജ്യങ്ങളും ആത്മഹത്യകള് കൃത്യമായി റിപ്പോര്ട്ട് ചെയ്യുന്നില്ലെന്നാണ് ഇവിടെ വ്യക്തമാകുന്നണ്. ആത്മഹത്യകള് അപകടമരണമോ സ്വഭാവികമരണമോ ആയി ഭേദഗതിചെയ്ത് റിപ്പോര്ട്ട് ചെയ്യാനുള്ള പ്രവണത ഈ രാജ്യങ്ങളില് പ്രബലമാണ്. പ്രാദേശിക ഏജന്സികള് നല്കുന്ന ആത്മഹത്യാ നിരക്ക് രാജ്യസര്ക്കാരുകള് വെട്ടിച്ചുരുക്കിയാണ് അന്തര്ദ്ദേശീയ ഏജന്സികള്ക്ക് കൈമാറുന്നു. ഇവിടങ്ങളില് ആത്മഹത്യ അപമാനകരവും (stigmatic) പാപവുമായതിനാലാണിത്. കുടുംബത്തിന്റെ അന്തസ്സ് നിലനിറുത്താനായി നടത്തുന്ന കൊലകളും(honour killing) ഈ രാജ്യങ്ങളില് വളരെ കൂടുതലാണ്. മതബോധത്തത്തിനെക്കാള് ഉപരിയായി ഗോത്ര-കുല വിശുദ്ധി സംബന്ധിച്ച ധാരണകളാണ് ഇവിടെ കൂടുതല് നിര്ണ്ണായകമാകുന്നത്. 20, 21, 22, 23, 24 ,25 സ്ഥാനങ്ങളില് മൊള്ഡോവ(17.4), ഫ്രാന്സ്, (15)ഉറുഗ്വേ (15.8), ദക്ഷിണഫ്രിക്ക(15.4), ഓസ്ട്രിയ(12.2), പോളണ്ട് (15.4) തുടങ്ങിയവയുണ്ട്. ഇവര്ക്കിടയില് മതനിരാസവും മതപരതയും കൂടുതല് കാണിക്കുന്ന രാജ്യങ്ങള് ഇടവിട്ട് കടന്നുവരുന്നു. രാജ്യങ്ങളിലെ ഗവണ്മെന്റ് സമ്മര്പ്പിച്ച സ്ഥിതിവിവരക്കക്കിനെ ആധാരമാക്കിയാണ് WHO റിപ്പോര്ട്ട് തയ്യാറാക്കിയിരിക്കുന്നത്. സ്വതന്ത്ര അന്വേഷണമോ ഒത്തുനോക്കലോ ഇവിടെ നടക്കാനിടയില്ല.
മതം ആത്മഹത്യയെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തുന്നു എന്ന വാദം പ്രത്യക്ഷത്തില് ശരിയാണെന്ന് തോന്നാമെങ്കിലും അടിത്തട്ട് വസ്തുത ഭിന്നമാണ്. സ്വര്ഗ്ഗീയസുഖവും ഹൂറിമാരേയും കൊതിച്ച് സ്വയം പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്ന വിശ്വാസി മതം ഇല്ലെങ്കില് ദീര്ഘകാലം ജീവിക്കേണ്ടയാളാണ്. ആറ് വയസ്സുപോലും തികയാത്ത കുട്ടികളുടെ അരയില് ബോംബു വെച്ചുകെട്ടി വിട്ട് ബട്ടണമര്ത്തിയാല് ചോക്കലേറ്റ് കിട്ടുമെന്ന് അവരെ പഠിപ്പിക്കുന്ന ശാസനവും മതനിര്മ്മിതമാണ്. ജയിച്ചാല് രാജ്യം-കൊല്ലപ്പെട്ടാല് സ്വര്ഗ്ഗം എന്ന മതവാഗ്ദാനം മുന്നോട്ടുവെക്കുന്ന ഗീതപോലുള്ള പടപ്പാട്ടുകളും കുര്-ആന് പോലുള്ള മതഗ്രന്ഥങ്ങളും മതത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള ബലിയെ ആഘോഷിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഏതു രീതിയില് നോക്കിയാലും ഭക്തന് നേട്ടവും ലാഭവും വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്ന 'വാണിഭയുക്തി'അവതരിപ്പിച്ചാണ് ഇവിടെ മതം വല വിരിയ്ക്കുന്നത്. സെമറ്റിക്ക് മതസാഹിത്യം പൊതുവെ വിശ്വാസത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള മരണവും ആത്മത്യാഗവും മഹത്തരമായി വാഴ്ത്തുന്നു. ഇസ്ളാം ശരിക്കും ആത്മഹത്യയെ വിലക്കുന്നുവെങ്കില് സ്വര്ഗ്ഗം തേടി സ്വയം പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്ന ജിഹാദികള്ക്ക് ആ മതത്തില് സ്ഥാനമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
ഫിദയന് ബലി അനുഷ്ഠിക്കുന്നവരുടെ കുടുംബങ്ങളെ തുടര്ന്നങ്ങോട്ട് സാമ്പത്തികമായി പരിരക്ഷിക്കാന് വരെ ഇസ്ളാം തയ്യാറാകുന്നത് ഇത്തരം ആത്മത്യാഗങ്ങള്ക്ക് അവര് നല്കുന്ന പ്രാധാന്യത്തിന് അടിവരയിടുന്നു. പാലസ്തീനിലൊക്കെ ഇത്തരം നൂറുകണക്കിന് കുടുംബങ്ങളുണ്ട്. അംഗസംഖ്യ കുറയുന്നത് ഒരു മതവും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല. ''മതത്തിന് വേണ്ടി മരിച്ചോളൂ, മറിച്ചുള്ള ആത്മഹത്യ പാടില്ല''എന്ന ഉത്ബോധനം സ്വാര്ത്ഥവും ലാവണ്യരഹിതവുമാണ്. മതബലി അനുഷ്ഠിക്കുന്നവര്ക്ക് സ്വര്ഗ്ഗീയനേട്ടവും ജീവിതം വഴിമുട്ടി ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നവര്ക്ക് നരകയാതനയും വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നിടത്ത് മതം മതത്തെ മാത്രം സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്ന സത്യം സ്ഥിരീകരിക്കപ്പെടുന്നു. ആത്മഹത്യയ്ക്കെതിരെയുള്ള നിലപാട് കേവലം മതസംഖ്യ സംരക്ഷിക്കാനുള്ള അടവുനയമായി മാത്രമായി പരിമിതപ്പെട്ടാല് അത് അശ്ളീലമാണ്.
മതം കഴിച്ച് ആത്മഹത്യചെയ്യുന്നവരാണ് ഫിദയാന് ആക്രമണകാരികള്. ''ദൈവമേ അങ്ങയുടെ സവിധത്തിലേക്ക് ഞാനിതാ വരുന്നു...''എന്ന വിശ്വാസമാണ് മതത്തിന് വേണ്ടി രക്തസാക്ഷിത്വം വരിക്കുന്ന ഓരോരുത്തരും മുറുകെപിടിക്കുന്നത്. 2001 നവംബര് 19-ാം തീയതിയിലെ ന്യൂയോര്ക്ക് ടൈംസില് നര്സാ ഹസ്സന് എന്ന പരാജയപ്പെട്ട ചാവേറുമായുള്ള അഭിമുഖമുണ്ട്. സ്വര്ഗ്ഗം തങ്ങളെ മുകളിലേക്ക് ക്ഷണിക്കുമ്പോള് ഭൗതികതാല്പര്യങ്ങള് സദാ താഴോട്ട് തള്ളുകയാണെന്നാണ് ഹസ്സനെ മതാദ്ധ്യാപകന് പഠിപ്പിച്ചത്. രക്തസാക്ഷിത്വം വരിക്കണമെന്ന് തീരുമാനിച്ചുറച്ച ഒരാള്ക്ക് ഭൗതികമോഹങ്ങള് പ്രാധാന്യമുള്ളതല്ല. ഇനി അഥവാ ജിഹാദി ഓപ്പറേഷന് പരാജയപ്പെട്ടാല്പോലും ചാവേര് സ്വര്ഗ്ഗത്ത് പ്രവാചകനൊപ്പം ചേരും.
ഹസ്സന് തങ്ങളുടെ ദൗത്യത്തെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെ സംഗ്രഹിക്കാം: ഞങ്ങള് നീന്തിയും പറന്നും ഉല്ലാസകരമായി കാലം കഴിച്ചുകൂട്ടി. അനശ്വരതയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതിന്റെ ആവേശത്തിന്റെ കൊടിയേറ്റം മനസ്സില്. ദൈവത്തെ സാക്ഷിനിര്ത്തി ഖുര്-ആനില് തൊട്ട് ചെയ്യുന്ന ഒരു പ്രതിജ്ഞ പാലിക്കപ്പെടുമെന്ന കാര്യത്തില് യാതൊരു സംശയവുമില്ലായിരുന്നു. ഫിദയാന് പ്രതിജ്ഞയെടുത്തുകഴിഞ്ഞാല് പിന്നാക്കം പോകാനാവില്ല. അപ്പോഴേക്കും അള്ളായുടെ ഉദ്യാനത്തില് നിങ്ങള്ക്കായി സ്ഥലം ഒരുങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവും. ജിഹാദനുഷ്ഠിക്കാന് മറ്റ് പല വഴികളുമുണ്ടെന്ന് അറിയാമായിരുന്നു. പക്ഷേ, ഫിദയാന് ബലിയായിരുന്നു ഏറ്റവും മധുരതരം. എല്ലാ ഫിദയാന് ഓപ്പറേഷനുകളും അള്ളായുടെപേരില് ചെയ്യുകയാണെങ്കില് ഒരുറുമ്പ് കടിക്കുന്ന വേദന പോലുമുണ്ടാകില്ല. മതാദ്ധ്യാപകന് അവസാനഘട്ടത്തില് ചെയ്യേണ്ട കാര്യങ്ങളുടെ ഒരു വീഡിയോ പ്രദര്ശിപ്പിച്ച് കാട്ടിത്തന്നു. പ്രസ്തുത വീഡിയോയില് അദ്ദേഹവും രണ്ട് ചെറുപ്പക്കാരായ മതവിദ്യാര്ത്ഥികളും തമ്മില് രക്തസാക്ഷിത്വത്തിന്റെ മഹത്വത്തെക്കുറിച്ച് നടത്തുന്ന സംഭാഷണമുണ്ടായിരുന്നു. മതാദ്ധ്യാപകനും ചെറുപ്പക്കാരായ മതവിദ്യാര്ത്ഥികളും മുട്ടുകുത്തി നമസ്കരിച്ചശേഷം അവരുടെ കൈകള് ഖുര്-ആനിന്റെ മുകളില്വെക്കുന്ന രംഗമതിലുണ്ട്. അപ്പോള് മതാദ്ധ്യാപകന് ചോദിച്ചു: ''നിങ്ങള് തയ്യാറല്ലേ? നാളെ ഈ സമയം നിങ്ങള് സ്വര്ഗ്ഗത്തായിരിക്കും''. മതലഹരി മൂത്ത് ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നതിന്റെ നേര്സാക്ഷ്യമാണ്. മതലഹരിയില്ലെങ്കില് നര്സ ഹുസൈനെപ്പോലുളളവര് ഏറെക്കാലം ജീവിക്കേണ്ടതാണ്. ഫിദയാന് ബലികളുടെ ചരിത്രം ഇന്നും ഇന്നലെയും തുടങ്ങിയതല്ലെന്ന് ഓര്ക്കണം. മതവിശ്വാസിയായ ഒരാള്ക്ക് മാത്രമേ ഇത്തരത്തില് സ്വയം നശിപ്പിക്കാനാവൂ.
ഇസ്ളാമികരാജ്യങ്ങളില് മിക്കതിലും വേണ്ടത്ര ജനാധിപത്യമോ ഭരണസുതാര്യതയോ ഇല്ലെന്നത് ഒരു വസ്തുതയാണ്. കുടുംബത്തിന്റെ അന്തസ്സ് നിലനിര്ത്താനുള്ള അരുംകൊലകള് ഈ രാജ്യങ്ങളില് വ്യാപകമാണ്. പലതിനും കാരണം അടുത്ത ബന്ധുക്കളാല് മാനഭംഗത്തിന് ഇരയായതായിരിക്കും. പക്ഷെ ഇവയൊന്നും അത്തരത്തില് റിപ്പോര്ട്ട് ചെയ്യപ്പെടാറില്ല. കെട്ടിത്തൂങ്ങുന്നവരും വിഷം കഴിച്ചവരും രേഖകളില് സ്വഭാവികമരണം വരിച്ചവരായിരിക്കും. അവസാനം അന്താരാഷ്ട്ര ഏജന്സികള് കണക്കെടുക്കുമ്പോള് രാജ്യത്ത് ബലാല്സംഗവും ആത്മഹത്യയും പൂജ്യം! മതാധിഷ്ഠിത രാജ്യങ്ങളില് ആത്മഹത്യകള് റിപ്പോര്ട്ട് ചെയ്യപ്പെടാതിരിക്കുകയോ സ്വഭാവികമമരണമായ രജിസ്റ്റര് ചെയ്യപ്പെടുകയോ ചെയ്യുന്നുവെന്ന് മതം ഉറപ്പുവരുത്തുക സാധാരണയാണ്. അതല്ലാതെ ആത്മഹത്യ തടയുന്ന മാജിക്കൊന്നും മതത്തിന്റെ പക്കലില്ല. നേരെമറിച്ച് മതബലികളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന മതസാഹിത്യം ലഭ്യമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ഭരണകാലത്ത് ഔദ്യോഗിക കണക്കനുസരിച്ച് വളരെ കുറച്ച് പേര് മാത്രമേ സോവിയറ്റ് യൂണിയനിലും മറ്റ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് രാജ്യങ്ങളിലും ആത്മഹത്യ ചെയ്തിരുന്നുള്ളുവെന്ന് സൂചിപ്പിച്ചല്ലോ. എന്നാല് 1991 ന് ശേഷം കഥ മാറി. ഇന്ന് പൂജ്യം ആത്മഹത്യാനിരക്ക് കാണിക്കുന്ന ഇസ്ളാമികരാജ്യങ്ങളുടെ കാര്യവും മറ്റൊന്നാവാനിടയില്ല.
മതങ്ങള്ക്ക് ഗണ്യമായ സ്വാധീനമുള്ള ഇന്ത്യ പോലുള്ള ജനാധിപത്യരാജ്യങ്ങളില് ആത്മഹത്യാനിരക്ക് വലുതാണ്. ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നവരില് മഹാഭൂരിപക്ഷവും മതവിശ്വാസികളുമാണ്. ആത്മഹത്യ സംബന്ധിച്ച സ്ഥിതിവിവരകണക്ക് വലിയ പരിക്കേല്ക്കാതെ പുറത്തുവരുന്നുവെന്നതാണ് ജനാധിപത്യരാജ്യങ്ങളും മതാധിഷ്ഠിത-സ്വാച്ഛാധിപത്യ രാജ്യങ്ങളും തമ്മിലുള്ള പ്രകടമായ വ്യത്യാസം. ആത്മഹത്യയെ ഒരു വിശ്വാസപ്രശ്നമായി കാണുന്നത് അപക്വമായ സമീപനമാണ്. വിശ്വാസിയും അവിശ്വാസിയും ധനികനും ദരിദ്രനുമൊക്കെ ലോകമെമ്പാടും ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ഏതെങ്കിലും വിശ്വാസികള് മതം മുന്നോട്ടുവെക്കുന്ന സ്വര്ഗ്ഗകഥകളും മോഹപദ്ധതികളും വായിച്ച് ആത്മഹത്യയില്നിന്ന് പിന്മാറിയിട്ടുണ്ടെങ്കില് അതിലേറെ വിശ്വാസികള് ഇതേ കഥകള് വായിച്ച് മതബലി അനുഷ്ഠിച്ചിട്ടിക്കുകയോ മതത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള യുദ്ധത്തില് ജീവന് ഹോമിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. എല്ലാ മതലഹളകളും കുരിശുയുദ്ധങ്ങളും വാസ്തവത്തില് മതത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള സ്വയംനശീകരണമാണ്. മതം ഇല്ലായിരുന്നുവെങ്കില് വീട്ടിലിരിക്കേണ്ടവരാണ് സ്വര്ഗ്ഗസുഭിക്ഷത കാംഷിച്ച് പടക്കളങ്ങളില് പൊലിഞ്ഞവരെല്ലാം. മതം ആത്മഹത്യാനിരക്ക് കുറയ്ക്കുമെന്ന വാദം വിളറിവെളുക്കുന്നത് ഇത്തരം വസ്തുനിഷ്ഠ യാഥാര്ത്ഥ്യങ്ങളുടെ മുന്നിലാണ്.
വര്ഷംതോറും കോടിക്കണക്കിന് മതവിശ്വാസികള് ലോകമെമ്പാടും ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നുണ്ട്. കണക്കെഴുതി നനച്ചുകളയാന് കഴിയാത്ത തണുത്ത യാഥാര്ത്ഥ്യമാണത്. കടവും പട്ടിണിയും സഹിക്കാനാവാതെ വിദര്ഭയിലും വയനാട്ടിലും ആന്ധ്രയിലും ആത്മഹത്യ ചെയ്ത ദരിദ്രകര്ഷകരുടെ ദുരന്തകഥകള് ഇപ്പോഴും നമ്മെ വേട്ടയാടുകയാണ്. ആത്മഹത്യ അടിസ്ഥാനപരമായി ഒരു സാമൂഹിക ഉത്പന്നം തന്നെയാണ്. സാമ്പത്തികം, രോഗം, അപകടം, മോഹഭംഗം, വ്യക്തിഗത പ്രത്യേകതകള് എന്നിവയൊക്കെ അവിടെ നിര്ണ്ണായകമായ പങ്കു വഹിക്കുന്നുണ്ട്. മതബോധനവും ലഘുവായ തോതില് പ്രഭാവം ചെലുത്തുന്നുണ്ടാവാം-പക്ഷെ അത് ഫലത്തില് ഗുണകരമായും ദോഷകരമായും ഭവിക്കാം എന്നാണ് കാണേണ്ടത്. കൃത്യമായും മതം ഭക്ഷിച്ച് ജീവിക്കുന്ന മതവിശ്വാസികള് ഒരു ന്യൂനപക്ഷം മാത്രമാണ്. ആത്മഹത്യാനിരക്കിനെ മതപ്രചരണോപാധിയാക്കാന് സഹായിക്കുന്ന വസ്തുനിഷ്ഠ സാഹചര്യം ലോകത്തെങ്ങും നിലവിലില്ലെന്നാണ് ഇവിടെ തിരിച്ചറിയേണ്ടത്;കരിങ്കൊടികളുടെ എണ്ണമെടുത്ത് കറുപ്പ് പടര്ത്തരുതെന്നും. *****(Published in 'Yukthiyugam' Magazine Jan,2013)